شماره ٦٧٨: گذشت آن که من صبر و دين داشتم

گذشت آن که من صبر و دين داشتم

تو گويي، نه آن و نه اين داشتم

همى رفت و پابوس زهره نبود

هم از دور رو بر زمين داشتم

بديدم در آن پايه زندگى

که من مردن خود يقين داشتم

رقيبش ز ننگم نگشت، ار نه من

سر و تيغ در آستين داشتم

به يادش ز خورشيد مى سوختم

همين سايه اى همنشين داشتم

مسوز از گمان صبوريم، ازآنک

نماند آن که من پيش ازين داشتم

فتادم به چاه زنخ، گر چه من

چو خسرو دلى دوربين داشتم

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.