شماره ٣٨٤: تا لب مى پرست او داد شراب مستيم

تا لب مى پرست او داد شراب مستيم

مفتى شهر مى خورد حسرت مى پرستيم

کاش به کوى نيستى خاک شوم که آن پرى

چهره نشان نمى دهد تا به حجاب هستيم

دست اميدم ار شبى بر سر زلف او رسد

طعنه بر آسمان زند فر دراز دستيم

زنده جاودانيم تا حرکات عشق شد

آلت زندگانيم، علت تندرستيم

بر سر هر گذار او خاک شدم فروغيا

تا فلک بلند سر خاک شود ز پستيم

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.