غزل شماره ۶۱۹

بيار آن جام مى تا جان فشانيم

نثارى بر سر جانان نشانيم

بيا جانا که وقت آن درآمد

که جان بر جام جان افشان فشانيم

چو بر جان آشکارا گشت جانان

ز غيرت جان خود پنهان فشانيم

دمى کز ما برآيد بى غم او

در آن ماتم بسى طوفان فشانيم

چو دريا در خروش آييم وانگه

ز چشم خون فشان باران فشانيم

وگر در ديده آيد غير او کس

نمک در ديده گريان فشانيم

همان بهتر که در عشقش چو عطار

در از درياى بى پايان فشانيم

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.