غزل شماره ۶۲۵

گر مردى خويشتن ببينيم

اندر پس دوکدان نشينيم

ديگر نزنيم لاف مردى

وز شرم ره زنان گزينيم

کارى عجب اوفتاده ما را

پيمانه زهر و انگبينيم

تا زهر چو انگبين نگردد

يک ذره جمال او نبينيم

سر رشته دل ز دست داديم

کين چيست که ما کنون درينيم

اى ساقى درد درد در ده

کامروز وراى کفر و دينيم

ما در ره يار سر ببازيم

وانگه پس کار خود نشينيم

آبى در ده صبوحيان را

کز عشق به سينه آتشينيم

صبح رخ او پديد آمد

ما جمله صبوحيان ازينيم

ما مستانيم و همچو عطار

از مستى خويش شرمگينيم

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.