غزل شماره ۸۰۰

اى روى تو فتنه جهانى

مبهوت تو هر کجا که جانى

کرده سر زلف پر فريبت

از هر سر مويم امتحانى

در چشم زدى ز دست بر هم

چشمت به کرشمه اى جهانى

ابروى تو رستها چو تيراست

بر زه که کند چنان کمانى

طرارى را طراوتى نيست

با طره چون تو دلستانى

ندهد مه و مهر نور هرگز

بى عارض چون تو مهربانى

در دل بردن به خوبى تو

هرگز ندهد کسى نشانى

خورشيد رخ تو را کند ذکر

هر ذره اگر شود زبانى

تا من سگ تو شدم نماندست

از قالب من جز استخوانى

من خاک توام مرا چنين خوار

در خون مفکن به هر زمانى

در عشق تو چست تر ز عطار

مرغى نپرد ز آشيانى

نظرات نوشته شده

اولین نفر برای نظر دادن باشید و نظرتان را در مورد این شعر از طریق فرم زیر ارسال کنید.